Bir Zamanlar Anadolu'da

Etkilendik. Yine birbirimize bakıp gülümsedik. Böyle olunca anlıyoruz çok sevdiğimizi, bakışıp, gülümsüyoruz.

Nuri Bilge Ceylan'la Fındıklı'daki Elifli pastanesinde karşılaşmıştım, o zaman yeni gelmiştim İstanbul'a, ilk işim, ilk masamdı. Tam karşımda bu fotoğrafına bakıyordum hergün. O denli hayranıydım ama yanına gidip bir "merhaba" diyemedim. Garip bir tutukluk geliyor ya böyle zamanlarda..Öyle oldu, pişmanım.

İlk hafta izledik filmi, yarısı boş bir salonda Cumartesi akşamı İstanbul'un göbeğinde.
Öğrenmiş oldum ki, hala sinemalarda film arası diye birşey var. Düşünün ne zamandır gitmiyorum, gidecek film bulamıyorum.
Bir Zamanlar Anadolu'da..bana tanıdık bir film..Bildiğim dağlar, yaylalar, insanlar, hastaneler..Türkiye'yi Kadıköy, Ümraniye, Etiler'den ibaret sananlarla geçiyor vaktim..ama bir de aynanın gerçek yüzü var..Sosyal paylaşımlardan daha fazlası yaşanıyor bir yerlerde..Rüzgar daha bir sert esiyor, dudakları çatlatıyor..

Filmin herşeyini sevdim..karelerini, hikayesini, oyunculukları, kurgusunu, rengini...ama birşey var, biri var ki..Muhtar rolündeki Ercan Kesal. Uzun uzun oynamış, döktürmüş. Onu izledikten sonra da birbirimize baktık ve gülümsedik..Sanki rol kesmiyor, gerçek..yani gerçekten var öyle biri..O kadar sahici ki..hatırlıyorum dedim ben bu adamı, araştırdım ve takdir basamaklarımı koşarak gözden uzaklaşıverdi..
Kendisi oyuncu, senarist, doktor, hastane kurucusu, eş, baba, radyo programcısı, sivil toplum gönüllüsü ve hala öğrenci..Nasıl? 20 parmakta 20 marifet..

Filmi izleyin, izlettirin, tavsiye edin, gerçek Türk sineması için, insan ruhu için birşeyler yapın..yapalım.
sevgiler.