sanırım tüm annelerin bebeklerini görmeden önce hissettikleri birşey bu..insanın inanası gelmiyor, çünkü doğa senin sersemliğini beklemiyor, hızlıca büyütüyor onu senin karnında..5. 6. aydan sonra minik kişi de kendini hissettirmeye başlıyor..sert tekmeleri canının istediği vakit savuruveriyor. "hey kendine gel" diyor, gelmeme az kaldı, inansan iyi olur..ama ben yine de zaman zaman inanamıyorum, hala çok acayip. benim için acayip olan şey şişman için daha da acayip, başrolünde olduğu bir filmin konusunu bilemiyor..kıyamam..
bebek beklemeyi düğün organizasyonuna çevirmemek lazım, ne demek bu, şöyle ki; odasını yapalım, envayi çeşit minik sevimli kıyafet alalım, aman bu da lazım aman şu da lazım..tabi ki güzel ailenin yeni ferdi için birşeyler almak ama durum tüm bunlardan daha ciddi...bir birey geliyor, önce size bağımlı sonra bağımsız olmak isteyecek. hayat eski hayat olamayacak, hadi şuraya gidelim hadi buraya gidelimler kolayca çıkamayacak ağızlardan..televizyon karşısında rahat rahat pineklenemeyecek, hergün taze şeyler pişirilecek, pizza söyleriz olur biter olamayacak...hep onun da düşünülmesi gerekecek, zaman zaman herşeyden önce..
yıllardır eleştirileri ölçmeden tartmadan savurduğunuz anne babanızın yerinde siz olacaksınız..hadi bakalım seni görelim denecek..hep en iyisi olmak istenecek ama baştan belli olan sonla asla en iyi olunamayacak..zaman geçiyor ve siz hep bir adım geriden takipte olacaksınız..
dünyaya yeni biri gelecek, anne diye bana diyecek..gözümün içine bakacak, sırtını dönecek.
bekliyoruz, başımıza ilk kez gelecek, hazırlıklı falan da değiliz, Allah kerim..
meraklıyız bir de, sesini, yüzünü, huyunu merak ediyoruz..hayatlarımızda bir ilk olacağı kesin, adı karşılıksız sevgi..karşılıksız..
