Bugün beni ilk kez güneşe çıkardılar.
Ve ömrümde ilk defa gökyüzünün
Bu kadar benden uzak
Bu kadar mavi
Bu kadar geniş olduğuna şaşarak
Kımıldamadan durdum.
Sonra saygıyla toprağa oturdum,,
Dayadım sırtımı duvara.
Bu anda ne düşmek dalgalara
Bu anda ne hürriyet, ne kavga, ne karım.
Toprak, güneş ve ben
Bahtiyarım...
Uzun zaman oldu..yağmurlu bir Pazar akşamından merhaba.
Görüşmeyeli bitki çaylarına dadandım, yasemin çayım yanımda tekrar geri geldim.
Görüşmeyeli birkaç pencere kapattım, yenilerini açmak nasip olmadı.
Bir insan büyütmenin zorluğu üzerime çöktü, koşmaya devam ettim, yorulduğumu hissetmeden..
ne zaman ki sendelemeye başladım, dur biraz dinlen dedim, kalp atışlarını dinle, sakin ol...
Sen durmazsan kimse seni durduramıyor, yapma dedim.
Şimdi bu sözleri dinliyorum, iyi geliyor.
İlk kez güneşe çıkmak gibi, kafayı kaldırmadan, gökyüzünü fark etmeden geçti çoğu gün..
Oğlum mavi rengi öğrendiğinden sen de artık hatırla dedim..
Boş tasaları ilk durakta bırak, yazık sana dedim.
Herşey de iyi olmayıversin,
Bak yaz mesela, saçmalamının sınırları olmadığı bloguna yaz mesela..
Yaz, oku, dinle, hal hatır sor, merhaba de, merhaba de...
